Ah, poor ol' Britain, ye did it again. Somewhere in a wood-panelled Georgian back office in London, the bloviated, pasty-faced, middle-aged stuffed shirts are laughing, exchanging chauvinist jokes and toasting: "Gentlemen! To Evil!"

The draw of the British Conservative Party never ceases to amaze me. It is such an unabashedly evil political party, packed with people of such obvious turpitude, that its electoral success can only be accounted for by the deficient moral character of some 40% of British voters.

"How to Behave in a British Pub": Hilarious US Army WWII Training Film from 1943.

"[These are] men and women ... who don't drink for the sake of drinking but for the company."

Well, that has certainly changed! But one can hardly blame the poor British for turning to the bottle. Forty years of Thatcherite neoliberalism have turned their country into a horribly dysfunctional, dystopian basket case.

Þegar frelsaðir bandarískir þrælar voru sendir til Líberíu á 19. öld gerðu þeir strax heimamenn, sem voru jú þeldekkri, að sínum eigin þrælum og komu á laggirnar kerfi keimlíku því sem þeir höfðu þurft að þola vestanhafs, nema með sjálfa sig sem „hvítu“ yfirherrana á plantekrunum.

Við Íslendingar máttum þola gerræði og rányrkju annarra þjóða á okkar fiskimiðum svo öldum skipti en nú, þegar við erum rík og þróuð og komumst upp með það, beitum við aðra sömu fólskunni.

History is an account of the exploitation of man by man, except sometimes it's the other way around.

The Economist er flugvallarblaðið mitt. Það er hvort sem er svo hræðilegt að vera á flugvöllum og í flugvélum að ég get alveg eins gert það verra með því að pirra mig á einfaldri og barnalegri heimsmynd The Economist, blaðs sem stendur iðulega þarna í rekkanum á flugvellinum í Lundúnum. Jú, Oxbridge PPE strákar mínir, þetta 0.1% hrap í hagvexti í Gana í ár var einmitt út af því að greyið fólkið hefur ekki opnað markaði sína nægilega fyrir erlendri fjárfestingu...

Just about sums up Melvyn Bragg's In Our Time podcast:

Yugoslav communist Milovan Đilas' chilling account of confronting Stalin about the Red Army's mass rapes in Eastern Europe at the end of WWII.

“I explained to him that it had not been my intention to insult the Red Army, but I had wished to call attention to irregularities of certain of its members and to the political difficulties they were creating for us. Stalin interrupted: ‘Yes, you have, I know, read Dostoevsky? Do you see what a complicated thing is man’s soul, his psyche? Well then, imagine a man who has fought from Stalingrad to Belgrade - over thousands of kilometres of his own devastated land, across the dead bodies of his comrades and dearest ones. How can such a man react normally? And what is so awful in his amusing himself with a woman, after such horrors?”

Probably the finest poem ever composed about Iceland, by Megas back in 1972. The rough English title would be "Ingólfur Arnarson's unnecessary propensity for finding things.". [Ingólfur is traditionally regarded as the first Norse settler on the island.]

My loose (and obviously imperfect) translation of the lyrics is as follows:

Ingólfur was the name of the man who, long ago,
found and settled Iceland and built a homestead
and the politicians celebrate him in speeches
and one can see where his statue stands upon the hill.

But what sustains the people of this land?
Do you know what it is? To me it’s a mystery.
For fire and ice wages war on the folk of this country
but worst of all, though, is the cursed cold in the night.

And so I drink to this land, and its people, and all that
and to the braves who have struggled and died there
We remember Ingólfur Arnarson in our feasts
but we wish that his ship, it had sunk.

Icelandic:

Um óþarflega fundvísi Ingólfs Arnarsonar

Ingólfur hét hann sem endur fyrir löngu
Ísaland fann og nam og bjó sér þar ból
og stjórnmálamennirnir minnast hans í ræðum
og menn geta séð hvar hann stendur uppi á Arnarhól

En hvað er það sem verndar viðkomu landans?
Vitið þér hvað það er? Mér er það hulið
því á landsmenn og konur herja eldar og ísar
en allra verst er þó bannsett næturkulið

Því segi ég skál fyrir Fróni og Fjölni og allt það
og fyrir þeim snjöllum sem þar hafa skrimt og hrokkið
við minnumst Ingólfs Arnarsonar í veislum
en óskum þess að skipið hans það hefði sokkið

After reviewing a broad range of historical works on the US Civil War (what we Icelanders call "The Slave War"), I'm firmly convinced that it would have been better for everybody living today if the North had pulled a moderate Carthaginian solution at the end of the war: Hanged ALL the top dogs for treason, dispossessed and exiled all major slaveholding landholders, distributed ALL their land to poor whites and former slaves in small portions, and stomped a big, fat, industrialised Northern boot repeatedly on the South's culture and economy.

<nöldur>

Það er nú meira helvítis illska og níðingsskapur að ætla að hækka eftirlaunaaldurinn á Íslandi í 70 ár. Eiginlega bara viðbjóðslegt svindl og mannvonska, ef áformin eru ekki afsprengi tærrar heimsku og fáfræði.

Íslendingar vinna nú þegar mjög langa vinnuviku, yfir mjög langa starfsævi, miðað við nágrannaþjóðir. Atvinnuþátttaka hér á landi, um 80%, er með því allra hæsta sem þekkist í ríkum löndum. Sögulega hefur verið afskaplega lítið atvinnuleysi á Íslandi frá stríðsárunum.

Þá eru Íslendingar enn ung þjóð, miðgildisaldur er 36 ára, og okkur heldur áfram að fjölga þökk sé innflytjendum þótt að fæðingartíðni heimamanna hafi færst rétt niður fyrir "replacement rate" á seinni árum. Aldursdreifing er á mjög góðum stað miðað við flestar ríkar (og fátækar) Evrópuþjóðir (sjá mynd). Við erum meiriháttar matvælaframleiðandi: Veiðar á Íslandsmiðum eru um 1,5% af fiskveiðum heims, og vafalust stærra hlutfall af markaðsvirði þótt mér hafi ekki tekist að finna þær tölur. Hér er líka svo gott sem óendanleg endurnýjanleg orka m.t.t. mannsfjölda. Við erum á mjög góðum stað, mun betri stað en flestöll ríki heims, og stöndum svo sannarlega ekki frammi fyrir neinni kerfislægri lýðfræðikrísu.

Af hverju vilja menn þá hækka eftirlaunaaldurinn? Er pælingin sú að bregðast snemma við lýðfræðilegri þróun hvers afleiðingar verða ekki ljósar fyrr en 2060-2070? Það er ótrúlega skammsýnt og bjánalegt. Heimurinn verður allt öðruvísi eftir fimmtíu ár, og með sjálfvirkni- og tæknivæðingu mun vinnumarkaðurinn líta allt öðruvísi út.

Nú um árið var menntaskólinn styttur til þess að koma ungu fólki fyrr út á vinnumarkaðinn [!] (e.t.v. í öll þessi sexí, vel launuðu túristadjobb?). Nú stendur til að lengja starfsævina. Hvaða rugl er þetta eiginlega? Við ættum að gera hið gagnstæða: lengja námstíma til að búa okkur undir hátæknihagkerfið sem koma skal, og stytta starfsævi og vinnutíma í takt við aukna sjálvirknivæðingu.

Maður getur ekki annað en dæst yfir bjánunum sem fara með völdin í þessu landi. Virðast ekkert vita um umheiminn, og hugsa í mesta lagi eitt skref fram í tímann, ef þeir eru þá yfirhöfuð færir um að hugsa um annað en rassgatið á sjálfum sér.

</nöldur>

“For instance, on the planet Earth, man had always assumed that he was more intelligent than dolphins because he had achieved so much—the wheel, New York, wars and so on—whilst all the dolphins had ever done was muck about in the water having a good time. But conversely, the dolphins had always believed that they were far more intelligent than man—for precisely the same reasons.”

Ég hef oft og mörgum sinnum rekist á slavneska nafnið Wojciech ("Stríðsglaður") í gegnum tíðina. T.d. var Wojtek nafnið á írönskum birni sem fylgdi pólskri herdeild í seinni heimsstyrjöld. Síðasti kommúnistaleiðtogi Póllands var hershöfðinginn Wojciech Jaruselski. Svo er auðvitað Woyzeck, fræga leikrit Georgs Büchner um sturlaðan dáta, og Alan Berg óperan Wozzeck byggð á leikritinu. En uppáhalds Wojciechinn minn er klárlega pólska tónskáldið Wojciech Kilar. Sá Wojciech samdi m.a. tónlistina fyrir Drakúla-mynd Coppola og Polanski myndirnar The Pianist og The Ninth Gate. Sú síðastnefnda er í miklu uppáhaldi hjá mér, klárlega vanmetin. Tónlistin er að minnsta kosti stórkostleg.

Mér datt skyndilega í hug: Af hverju hrósar enginn forvitni, einum allrabesta eiginleika sem nokkur manneskja getur búið yfir, eiginleikanum sem hefur gert okkur mannfólkið að drottnurum yfirborðs jarðar?

Öll helstu trúarbrögðin hafa skiljanlega ekkert gott að segja um forvitni, enda standast þau enga skoðun og auðveldast að þagga bara niður í spurningum, boða þrælslund. En hvaða frægu Grikkir fornaldar, hvaða Rómverjar, hvaða Endurreisnarskáld, hrósuðu forvitni og töldu hana til dyggða en ekki lasta? Ég er eiginlega bara gáttaður á að kunna engar tímalausar tilvitnanir um ágæti þess að vera forvitinn.

Íslenska orðið „ruslakarl” er eiginlega ekki nógu gott. Er ég beið fyrir utan Ellingsen datt mér svolítið í hug. Það eru þorp og þorparar. Hví ekki sorp og sorparar?

I was sad to hear that New Orleans blues piano legend Dr. John (Mac Rebennack) is no more. He has, to quote this song, "laid his burden down." I hope he gets gold pieces on his eyelids, loaded dice in his shoes, the finest hoes off'a Bourbon Street and to hear Professor Longhair play the low-down blues in the heavenly hereafter. Not that any of us dirty rats expect him there.

For those wishing to explore the man's work, I can recommend no better albums than the intimate and wonderful Dr. John Plays Mac Rebennack Vols. 1 & 2. Here's his take on St. James Infirmary, from the latter:

This article really nails everything that's wrong with Steven Pinker and his banal, superficial, laughable Weltanschauung.

Úr orðsifjabókinni á Málið.is [!!!]:

The brooding, sensitive Friedrich Nietzsche never struck me as the brothel-going type. But then again, you never know.

American historical consciousness is generally poor. Most egregious of all is the failure to recognise the colossal genocide brought about by Anglo settlement in the New World. “Gave us quite a scrap, those formidable native guerrillas, but room had to be made for our progressive white civilization,” the (Anglo-)Americans think, if they bother to reflect on the matter at all. There is no recognition that their polity is built on the systematic extermination of other peoples. Then they name their army helicopters after the brave, doomed tribes now extinct: Apache, Chinook, Comanche, etc. Morbid stuff. Vae victis.

Ótrúlega mikið af valdamesta fólki heims er haldið þeirri blindu rasjónalísku trú að allan heiminn sé hægt að sjóða niður í nokkur einföld líkön. Fáránlegt. Eins konar hugarfarsleg mengun okkar tíma.

Dæmi: Þetta frjálshyggjulið, iðulega með allt milli himins og jarðar alveg 100% á hreinu. Nokkur einföld fyrstu prinsíp og síðan má bara leiða af þeim svarið við öllum mögulegum siðferðislegum spurningum! Þetta er náttúrulega bara barnalegt.

Varla undra að frjálshyggjufólkið eigi það til að vera hagfræði-lögfræði-verkfræðimenntað. Það hugsar um flókna heiminn í kringum sig í litlum rúðustrikuðum kössum. Excel-fólkið. Þannig er vinnan þeirra, eftir allt saman. Þannig er hugarfarið.

Ef það er eitthvað sem mælir með húmanískri menntun...

Krak des Chevaliers, einn glæsilegasti og best varðveitti evrópski miðaldakastalinn, byggður af Hospitalarareglunni á 12. öld, á tímum krossfaranna, stendur enn í Sýrlandi og hefur nýlega orðið fyrir skaða. Hvílík bygging! Ekki myndi ég vilja sækja gegn þessu vígvirki.

Á okkar tímum, þar sem ekkert þykir sjálfsagðara en að varpa sprengjum úr lofti, er erfitt að ímynda sér hversu mikill absólút barrier virki á borð við þetta var fyrir 900 árum. Nokkur hundruð menn gátu varist þúsundum svo mánuðum og árum skipti.

Er á Luton flugvelli, helvíti á jörðu, á óguðlegum tíma. Að breskum (og nú íslenskum) sið var ég píndur til þess að ganga krókaleið í gegnum viðbjóðslega, oflýsta verslun með óætu súkkulaði og ilmvötnum. Strákarnir í markaðsdeildinni eru væntanlega enn að klappa sér á bakið yfir þessari epísku snilldarhugmynd, að pína á hverju ári fleiri milljónir ferðalanga í þarflausa og óheilaga verslunargöngu í von um að fanga einn og einn ginnkeyptan viðskiptavin. A fool and his money are easily parted, hugsa þeir. Nákvæmlega sama viðskiptamódel og spammarar nota. Mikið má þetta fólk innilega fokka sér. Það er einmitt svona lagað sem gerir síðkapítalismann óbærilegan.

This description of the 1534-35 siege of the Anabaptists at Münster is absolutely horrifying:

“Now everything was eaten, including hooves and intestines. Every cat and dog had long since vanished into the cooking pots, and the mice and rats that would have gone to the cats were caught and fried in the tallow from candles. River snakes, hedgehogs, sparrows, anything that moved was devoured. People ate the green bark and tender shoots of the willows that grew by the river Aa, and they ate grass. They ate chalk. They ate dried cow dung. One woman ate her still-born baby."

“Terrible maladies” resulting from famine, according to Kerssenbrück, afflicted the starving people; “their flesh decomposed and rotted” on their bones; “their skin become livid, their lips withdrawn; their eyes, fixed and round, stared from their sockets; they wandered around town, haggard and hideous, like mummies, and died by the hundred in the streets. The king had the bodies cast into large common graves, where they were dug up at night and devoured by the starving. Night and day the houses and streets resounded with moans and sobbing cries. Young men and old, women and children sank into the darkest despair.”

I can't help but feel sorry for our British cousins. We Icelanders like to think we have it bad with our rotten Independence Party, but those guys are rank amateurs at sheer evil compared to the Tories. The British Conservative Party is quite possibly the vilest assortment of morally bankrupt elitists in all of Western Europe. I honestly wouldn't raise an eyebrow if someone were to demonstrate to me beyond a doubt that the lot of them enjoyed mutilating little kittens for fun.

Just as we Icelanders are stuck with our horrid conservatives, the British people are stuck with the Tories. The difference is that we Icelanders might - just might - someday get rid of our right-wing parasites. The British, however, will never shake off the Tories. Stockholm syndrome. They're just too much in love with being slaves to their "betters." They should have had a great big revolution in the 18th century like the French and beheaded all their rotten clergy and aristocrats.

Guðni Ágústsson situr við hótelbarinn á Kanarí að háma í sig hágæða serranó-skinku og Manchego tapas, skrifandi reið antí-ESB smáskilaboð til þingmanna með kámugum fingrum. Á meðan hírumst við hér í rokinu, ekkert í boði nema vatnsblandaðar matarlímskjötafurðir og Skólaostur. Klassískt Ísland.

Sloth, a Mac app I created some 15 years ago, is getting some love on Hacker News.

Meanwhile, in Ukraine...

Oliver Maria Schmitt's take on Iceland:

Apathy is the predominant way of life, coupled with delusion, conceit and arrogance,” according to Oliver, who sees Icelanders as a bunch of self-important blowhards who celebrate idiocy, which he argues is “considered a gift from god“ by the local population. These annoying people “consider crankiness to be charming” and view “anti-social eccentricity as a sign of originality ... The "astronomical prices" in Reykjavík are also a source of annoyance to the disillusioned German traveller.

That final sentence really nails it.

Varð hugsað til þess í kvöld að máltækni er svolítið eins og stjórnmálastefnur. Það þarf alltaf sérsniðnar, ad hoc lausnir til þess að eiga við vandamálin sem spretta upp hverju sinni. Bara bjánar ímynda sér að það sé til ein, sönn, tímalaus, almenn lausn við öllu. Þeir hafa hreinlega ekki þurft að eiga við alvöru heiminn.

Tók saman þennan lista af íslenskum borgarnöfnum í vinnunni um daginn, aldrei að vita nema að einhver annar gæti haft gagn af því.

Óháð mat. Heildstæð endurskoðun. Opinbert umsagnarferli. Greinargerðir komnar í ferli hjá stjórnsýsluaðilum. Í höndum fagnefndar umsjónarsviðs.

Búrokratar, lögfræðingar, stjórnmálamenn og annað vel launað fólk með þægileg innistörf hefur skapað heilt nýtt tungumál, nýjan raunveruleika, til þess að blekkja okkur og afvegaleiða. Mikið er ég glaður að fást ekki lengur við fréttamennsku. Þetta er ógeðslegt allt saman. Slæmt fyrir sálina.