I returned, and saw under the sun, that the race is not to the swift, nor the battle to the strong, neither yet bread to the wise, nor yet riches to men of understanding, nor yet favour to men of skill; but time and chance happeneth to them all.

Aldrei þessu vant var ég að tjá mig í kommentakerfum samfélagsmiðla, um þessa margumtöluðu hugmynd að leggja sæstreng til Evrópu svo við getum selt orkuna okkar á "markaðsvirði". Þetta er gjörsamlega skelfileg hugmynd, af mjög einföldum, mannlegum, auðskiljanlegum og fyrst og fremst menningarlegum ástæðum, sem virðast iðulega vefjast fyrir lærðum og langskólagengnum hagfræðingum: Við erum ekki Noregur. Bara alls ekki.

Jon Steinsson, hagfræðingur við Berkeley, veltir fyrir sér af hverju Íslendingar vilja ekki þennan sexí sæstreng, sem er svo brilljant á blaði og hreinlega áskrift að peningum. Svarið mitt var:

"Betri er einn fugl í hendi en tveir í skógi. Hugsa að ástæðan fyrir þessu sé að margir Íslendingar telji að hagnaður af slíku færi bara fyrir rest í vasana á innmúruðum. Þeir hafa þegar fengið fiskauðlindina gefins. Ódýr orka er eitthvað sem við heimilin njótum góðs af í dag, og [það er] þegar nógu dýrt að búa á kalda Íslandi. Svo myndi þetta skapa hvata til að virkja enn meira, sem margir eru mótfallnir, þ.m.t. ég.

Sannleikurinn er sá að við höfum hvorki pólitíska né ökónómíska kúltúrinn til að gera svona lagað á ábyrgan hátt. Já, kannski gæti þetta virkað í ímynduðum, hliðstæðum heimi þar sem saga Íslands var þannig að við hermdum vandlega eftir hinum Norðurlöndunum, byggðum upp stofnanir sem njóta trausts og samnýttum auðlindirnar. En við gerðum það ekki, þökk sé íhaldsöflunum, og þurfum að taka ákvarðanir í samræmi við það.

Hverjir myndu græða ef olía væri fundin og unnin innan Íslandsmiða? Heldur þú að við, venjulegt óbreytt fólk í landinu, myndum græða til langs tíma á slíkri vinnslu? Ef svo, þá er ég með myndarlega brú til sölu á alveg sérlegum spottprís, bara fyrir þig.

Nú þegar þessi risamállíkön eru orðin gríðarlega góð í að þýða milli hinna ýmsu tungumála get ég ekki annað en hugsað til Babelfisksins úr Hitchhiker's Guide:

The poor Babel fish, by effectively removing all barriers to communication between different races and cultures, has caused more and bloodier wars than anything else in the history of creation.

Mér fannst leiðinlegt að frétta það fyrst núna að Bjarni Gunnarsson, gamli enskukennarinn minn í menntaskóla, hefði fallið frá árið 2021, aðeins 75 ára að aldri. Hann kenndi mér öll árin í MR, og var bæði mikill karakter (lesist: sérvitur og erfiður í skapinu) og góður enskukennari. Ég var áhugasamur nemandi og las m.a. Dylan Thomas, William Blake, Shakespeare, æviminningar Churchills o.m.fl. undir hans leiðsögn. Það var sennilega fyrir hans tilstilli að ég hlaut enskuverðlaunin þegar ég útskrifaðist. Svo skrifaði hann mjög falleg ummælabréf um mig þegar ég sótti um í háskólum í Bretlandi á sínum tíma. Vonandi hefði hann verið stoltur af sínum fyrrum nemanda, að hafa smíðað orðabókina ensk.is. Góðir kennarar eru mikilvægir samfélaginu.

Kurt von Hammerstein nailed it:

There are clever, hardworking, stupid, and lazy officers. Usually two characteristics are combined. Some are clever and hardworking; their place is the General Staff. The next ones are stupid and lazy; they make up 90 percent of every army and are suited to routine duties. Anyone who is both clever and lazy is qualified for the highest leadership duties, because he possesses the mental clarity and strength of nerve necessary for difficult decisions. One must beware of anyone who is both stupid and hardworking; he must not be entrusted with any responsibility because he will always only cause damage.

Við hjá Miðeind erum sérlega stolt að kynna til sögunnar glænýja opna samheitaorðabók fyrir íslensku. Hún var unnin að mestu sjálfvirkt upp úr opnum gögnum með aðstoð gervigreindar og geymir yfir 30 þúsund uppflettiorð. Aðgengileg á vefnum samheiti.is.

Það er gaman frá því að segja að færslurnar í ensk.is orðabókinni eru nú orðnar rúmlega 35 þúsund, eftir tæp þrjú ár af vinnu í hjáverkum. Upprunalega orðabók Zoëga geymdi sirka 29 þúsund færslur, og mörg þúsund þeirra hafa í ofanálag verið uppfærðar og leiðréttar á þessu stigi málsins. Gestum á vefnum heldur áfram að fjölga, sirka 300-500 stakir gestir á dag og mörg þúsund uppflettingar.

Nú þegar ég er kominn í sumarfrí hefur loksins gefist tími til að vinna aðeins í ensk.is orðabókinni. Það styttist í fimm þúsund viðbætur (og ótal leiðréttingar) eftir rúm tvö ár af vinnu í hjáverkum!

Það kitlar mig enn að orðið „aardvark“ var fyrsta viðbótin. Þið sem hafið séð Blackadder-þáttinn „Ink and Incapability“ úr þriðju seríu vitið hvað ég er að tala um..

I've never been a Star Trek fan but these words from William Shatner (Captain Kirk) are incredibly powerful:

Last year, at the age of 90, I had a life-changing experience. I went to space, after decades of playing a science-fiction character who was exploring the universe and building connections with many diverse life forms and cultures. I thought I would experience a similar feeling: a feeling of deep connection with the immensity around us, a deep call for endless exploration. A call to indeed boldly go where no one had gone before. I was absolutely wrong... what I felt was totally different. I knew that many before me had experienced a greater sense of care while contemplating our planet from above, because they were struck by the apparent fragility of this suspended blue marble. I felt that too. But the strongest feeling, dominating everything else by far, was the deepest grief that I had ever experienced. While I was looking away from Earth, and turned towards the rest of the universe, I didn’t feel connection; I didn’t feel attraction. What I understood, in the clearest possible way, was that we were living on a tiny oasis of life, surrounded by an immensity of death. I didn’t see infinite possibilities of worlds to explore, of adventures to have, or living creatures to connect with. I saw the deepest darkness I could have ever imagined, contrasting starkly with the welcoming warmth of our nurturing home planet. This was an immensely powerful awakening for me. It filled me with sadness. I realised that we had spent decades, if not centuries, being obsessed with looking away, with looking outside. I played my part in popularising the idea that space was the final frontier. But I had to get to space to understand that Earth is, and will remain, our only home. And that we have been ravaging it, relentlessly, making it uninhabitable.

The best thing I've seen on Reddit in a while:

"AI is like reverse Hitler. We keep expecting it to kill us, but it just keeps making bad art."

Gaman frá því að segja að ensk.is er orðinn nokkuð fjölsóttur vefur (í íslensku samhengi), með sirka 500 staka gesti á dag og yfir 3000 uppflettingar. Greinilegt að öll þessi vinna var ekki til einskis.

Úr Málfarsbanka Árnastofnunar. Finnst þetta frekar fyndið, í ljósi þess að ALLIR skammstafa Reykjavík sem Rvk þessa dagana, oftast í lágstöfum. Hef aldrei þekkt neitt annað. Lénið rvk.is vísar bókstaflega á reykjavik.is.