This interesting map shows Foreign Service Institute estimates of how difficult it is for a native English speaker to learn the various European languages. Icelandic is way tougher than the other Germanic languages, right up there with the Slavic family. Sounds about right.

Right on the money.

"If we hope to improve organisational life – and the wider impact that organisations have on our society – then a good place to start is by reducing the amount of bullshit our organisations produce. Business bullshit allows us to blather on without saying anything. It empties out language and makes us less able to think clearly and soberly about the real issues ... What we need is an anti-bullshit movement. It would be made up of people from all walks of life who are dedicated to rooting out empty language. It would question management twaddle in government, in popular culture, in the private sector, in education and in our private lives."

Seint kemur réttlætið en kemur þó. Mikilvægt að hafa í huga að í Evrópu - þ.m.t. á Íslandi - er fullt af fólki eins og Mladic. Enginn skortur á træbalistum sem myndu hiklaust myrða "óæðra" fólk í stórum stíl ef tækifæri gæfist. Sagan kennir okkur að siðmenning ristir grunnt í mannskepnunni. Í stóra samhenginu er ég gríðarlega þakklátur fyrir Evrópusambandið.

Úff, sorgleg þróun ef af verður. Eitt af því sem einkenndi líf mitt í Lundúnum var að vélmenni voru sífellt að segja mér fyrir verkum og fræða mig um einföldustu hluti í katatónískum jafnaðartón.

"Please mind the gap between the train and the platform," sagði neðanjarðarlestin. "Change here for the Piccadilly Line, Hammersmith & City and the DLR."

Svo kom maður í skólann, fór inn í lyftuna. "This elevator is going to the ... fourth floor ... Mind the closing doors ... Doors opening!"

Og auðvitað þegar maður fór að versla. "Place item in bagging area," sagði vélin í Tesco, og stundum "Approval needed! Approval needed!" þegar maður gerðist svo djarfur að kaupa bjór.

Og verst af öllu, ef eitthvað fór úrskeiðis í hræðilegu bresku bjúrókrasíunni (sem ég mun ekki kalla "byzantine" því ég ber of mikla virðingu fyrir skipulagsgetu Austrómverska veldisins) þá þurfti maður að hringja í vélmenni og segja nafn sitt og heimilisfang upphátt við ómögulegt talgreiningartæki aftur og aftur og aftur þar til tauganetið gafst loksins upp og maður fékk manneskju á línuna.

Ég er enginn tekknófób, síður en svo, en þetta er klárlega þróun sem gerir samfélagið kaldara, ósveigjanlegra, andstyggilegra. Munum nú að vélarnar eiga að gera líf okkar og samfélag betra, ekki bara auka hagnað í Excel-línuriti sálarlausra viðskiptafræðinga.

An English-language narrative consisting almost entirely of arguably Norse loanwords:

The odd Norse loans seem an awesome window onto a gang of ungainly, rugged, angry fellows, bands of low rotten crooks winging it at the stern's wake, sly, flawed "guests" who, craving geld, flung off their byrnies, thrusting and clipping calves and scalps with clubs. But for their hundreds of kids, the thefts, ransacking, and harsh slaughter, the wronging of husbands, the bagging and sale of thralls, the same hitting on skirts and scoring with fillies, the lifting of whoredom aloft, the scaring up and raking in of fitting gifts, semed flat and cloying, and got to be a drag. They shifted gears, balked at gusts, billows, rafts, and drowning, and took to dwelling under gables, rooted in their booths and seats on fells beneath the sky. Dozing happily on dirty eiderdowns, legs akimbo, they hugged their ragged, nagging slatterns, bound to birth and raise a gaggle of wall-eyed freckled goslings -- ugly, scabby, wheezing, bawling, wailing tykes in kilts. Though our thrifty swains throve in their break hustings, wanting not for eggs or steak, bread or cake, they gasped and carped at both by-laws and in-laws and -- egged on by the frothy blended dregs of the keg -- got tight, crawling, staggering, swaying, loose-gaited, athwart muck and mire and scree.

Courtesy of Professor Roberta Frank. Excerpt taken from from Anders Winroth's The Age of the Vikings (2014).

Þetta endar allt saman í tárum ef af verður. Hélt að Katrín og Svandís væru skynsamari en svo. Sjallarnir og embættismenn þeirra í ráðuneytunum munu kæfa allt gott í fæðingu, Bjarni mun stjórna pyngjunni og Katrín fær að vera andlit sveltistefnunnar.

Og það er hárrétt sem Þórður Snær skrifar: "Kostn­að­ur­inn [mun ekki] lenda hjá Sjálf­stæð­is­flokki og Fram­sókn­ar­flokki, kjós­endur þeirra vita að hverju þeir ganga og hafa sög­una til að máta sig við. Nei, hann mun lenda kyrfi­lega hjá Katrínu Jak­obs­dóttur og Vinstri græn­um."

En hey, eftir að VG tekur skellinn flyst vinstrifylgið á Íslandi kannski yfir í flokk sem er ekki jafn framsóknarlegur. Á allavega erfitt með að sjá vinstri-lopapeysu-latté-feminista-vini mína í 101 fyrirgefa þessi svik.

Ef Katrínu tekst að mynda stjórn frá vinstri til miðju mun öll helbláa stjórnsýslan á Íslandi og mestöll atvinnulífsklíkan orga af sársauka, "a great disturbance in the Force, as if millions of voices suddenly cried out in terror."

Mörg hundruð háttsettir embættismenn munu rembast við að eyðileggja allar stefnur ríkisstjórnarinnar, bara til þess að eyðileggja þær, alveg eins og síðast. Öllu viðkvæmu verður samstundis lekið úr ráðuneytunum og beint í Moggann. Bláu möppudýrin munu gera allt á sínu valdi til þess að skemma fyrir.

Að mynda stjórn án sjalla er eitt. En að vinda ofan af áratugalöngum mafíuráðningum þeirra í stjórnsýslunni er næstum ógerlegt.

Það væri faktískt verðugt verkefni að skoða kerfisbundið hversu slæmt ástandið er. Eitthvað segir mér að fólk eins og Sigríður Björk lögreglustjóri og Þórólfur Halldórsson sýslumaður séu reglan frekar en undantekningin.